telenowelomelodramat /język jest do zabawy/

z jednej strony mnie wala po ryju a z drugiej liza i caluja. ki choj sie dzieje z tym swiatem?!

2:37

dzisiejszy poranek w pracy wyssal ze mnie wszystko co sie dalo. kazda krople energii, do ostatniej. nawet pisac mi sie juz nie chce, palce smetnie wloka sie z klawisza na klawisz. ale pisac musze. musze wyrzucac z siebie, oczyszczac, wymiatac.

zasluge w tym ma tez dzien wczorajszy. nie dosyc, ze w pracy niekonczacy sie wir, to jeszcze prosto po, trzeba bylo wksoczyc w dom, zabrac papiery i zawiezc samochod do mechanika. cala zabawa polegala na tym, ze pracuje na polnocnym krancu miasta, mieszkam na poludniowych przedmiesciach, a mechanik ulokowal sie na dupnie dalekich poludniowo-wschodnich przedmiesciach. do domu 1h15m, z domu do mechanika dobre 45m. w popoludniowych godzinach szczytu przecinanie miasta wzdluz to juz samo w sobie psychiczne maso. a jeszcze 45m. po drodze zalapalam ka, ktory tez samochod do mechanika w ten sam dzien oddal. w obydwu przypadkach problem polega na tym, ze chuje mechanicy nie naprawili tego co mieli naprawic ostatnim razem. u ka juz dzisiaj problem znalezli i niby-niby naprawili. u mnie dalej czarna magia i nikt nic nie wie. ostatnim razem trzymali go tydzien i medrkowali, wozili do dilera pontiac'a i bog wie gdzie, bo nie mogli dojsc co mu jest. i niby cos tam zmajstrowali tyle, ze jebuo po 3 miesiacach. mowia, ze to nie to samo ale gowno prawda. moj samochod znam i kocham jak wlasne dziecko (bym kochala) i wiem, kiedy mu cos dolega, i wiem kiedy jest to ta sama choroba. wyruchali mnie ostatnim razem, bom kobieta i tak w sumie o mechanizmach samochodowych wiem cale wielkie prawie nic, a oni to przeciez wiedza. nie wiedza tylko, ze pomimo iz jestem bardzo mila osoba i pozornie ulegla to jezeli mi sprobujesz noge podstawic, to uwierz, jeszcze sie nei obejrzysz a juz bedziesz na ziemi lizal mi podeszwy (tak tak jestem zla) wiec poniedzialkowym telefonem, ze sie zepsulo, w ktorym najpierw milo i grzecznie panowie naprawia, na swoj koszt, bo panowie zle zrobili a panowie na to no nie bardzo bo to moze byc cos innego, to moze.. to a tamto a to juz nie nasz problem, a poza tym, otwarci jestesmy tylko do 5pm i trzeba zaplacic za rental car, i w ten desen. gleboki wdech i poszlo  (a musze zaznaczyc, ze mam dar opierdalania i bluzgania ludzi bez uzywania wulgaryzmow i utrzymujac rozmowe na kulturalnym poziomie)

skonczylo sie na tym, ze panowie czekali do prawie 6, rental car na ich koszt i zadzwonimy do pani jak tylko jak tylko zaraz jak bedziemy wiedziec.

ale, jak juz mowilam, jako ze jestem ogolnie mila osoba to kupilam im dzban kawy i paczki, za to ze poczekali i za to ze tak zjebalam przez telefon. (to wogle jest moja teoria na zalatwienie kazdej sprawy: nice- bitchy- nice.  if don't get expected results: triple the bitchy and say u'll take'm to court, call cops and start screaming) tak, niby glupie i czysto babskie podejscie ale w koncu baba jestem to jak mam podejsc? jebnac mu? no w sumie tez mozna. ale to juz w ostatecznosci. a poza tym: zawszeee dziala. i to tylko pierwsza faza wystarczy.

koniec koncow konca nie widac. w dupie mam gleboko juz wszystko bo gwarancja mi sie skonczyla i jak cos jeszcze jebnie w tym samochodzie to ja (pomimo ze kocham jak wlasne dziecko, bym kochala) zepchne go ze skarpy albo wjade nim w slupa bo mnie wykonczy. tak wiem, milosc to cierpienie.

fool me once shame on me, (try to) fool me twice ill kick ur ass

nie prawda. wszystko nie prawda. potrafie. umiem. wiem. potrafie.

naucze sie ulubionego wiersza na pamiec; gdzies przeczytalam, ze to dobrze robi. zrobie sobie wiec dobrze. napewno cos z pani te, i napewno z cyklu: docent.

nie pozwalam sobie odplywac, sila moca trzymam sie brzegu. warto chociaz sprobowac. moze nie bedzie tak zle.

ale ale

wczoraj imprezka izy wyjechana w kosmos. czulam sie wspaniale. mieszanka ludzi, rzeczywiscie ciekawa. i choc nie bylo zlotozebnych pimp's akurat, to white trash oskakujace co jakiegos faceta, biali i czarni red necks saczacy smetnie piwo za barem, black ho's z dziecmi (malymi, dodam).

w naszej czesci mozna bylo znalezc, zaczynajac od dobrychgrzecznychzaczesanych polskich lasencji, black, latina  & all american chicks. fun as hell. trzy 'iza style' long islands i ho ho.. jest dobrze.

z obrazen, to poparzenie od zapalniczki na szyi. o, no i stanelam sobie na krzesle barowym zeby zrobic zdjecie izki z tortem. niestety nie wyszlo. bo spadlam.

ka mowi mi dzisiaj, ze za bardzo sie wpitalam wszedzie. ze zamiast siedziec, jak gosc, to sie wcinam, przynosze, przenosze, podaje. i tak mysle mysle, i mysle ze sie myli. taka jestem, lubie byc w samym srodku, lubie cos robic, biegac, pomagac. sprawia mi to radosc i nie mam zamiaru tego zmieniac. no. ka przyszedl. juz od drzwi krzyczy: juz!juz! na kompie siedzi!

czytam tomaszewska, slucham green grass o tunnel, krusze sie. nie chce myslec. nie o wczoraj nie o jutro nie o dzisiaj. chce byc daleko. w tym zakatku mojej glowy gdzie tylko i jedynie jest bezpiecznie i spokojnie, gdzie mozna schowac sie w gorze gazet i gdzie zasze czeka na mnie sok malinowy, rozowe klapki i jest przyjemny polcien. i gora gazet w ktora mozna sie wkopac i oddychac spokojnie. tylko tam umiem sie odnalezc, nie bac, nie udawac. kaza mi tam nie chodzic, wiec sie staram. coraz mniej. 
moj glos jest na mnie zly, ze chce go zostawic, ze szukam wyjscia. moj glos coraz mniej ze mna rozmawia. czuje sei samotna.

green grass of tunnel green grass of tunnel green grass of tunnel green grass

nie potrafie sobie powiedziec nie. nie potrafie. gdzies tam mam kontrole ale nie umiem. nie chce. nie chce tego zatrzymac, nie chce szukac wyjscia. nie chce. moge, chociaz troche, ale nie robie nic. niby takie proste, boze. ciezko odebrac sobie czesc siebie z ktora zylo sie tyle lat. wszystko krzyczy nie.

chce mi sie biec, uciekac. byle gdzie, nie wazne, nic nie jest wazne. chce stad uciec, z tego zycia, z tych miejsc, z tych twarzy, z tych dzwiekow.

doktor a. zjebala mnie (delikatnie mowiac) za piatkowy wyskok. zajebista kobieta, swoja droga. coraz bardziej wierze, ze cale to leczenie ma sens. juz bedzie lepiej. juz napewno bedzie lepiej. i ja bede lepsza. dla siebie. i dla krzysia.

caly wczorajszy dzien glowa napierniczala mnie od uderzenia w te glupia sciane. wieczorem przysnelam na chwile bo juz nic, zadne prochy, nie pomagaly. o dziesiatej wpadl ka, z braciakiem i zona, potem les, z ag i mloda i wyrwali mnie z kanapy. na disko, ekhem. przekonalam sie, po raz setno tysieczny, ze polskie kluby w tym miescie to kila i mogila i idzie sie pociac. ale jak sie nie ma co sie lubi, to sie lubi co sie ma. ale dlugo nie wytrzymalismy i o 1:30 wypad w dom. po drodze white castle i spac.

dzisiaj od rana sprzatanie. normalnie pot lal sie ze mnie jak rzeka tak sie uwijalam. no ka oczywiscie tez, niech wie ze zyje.

wszysycy pojechali na jakis piknik a my do sklepu, kupic prezent izie, bo ofc nastepne urodziny a poza tym w srode wyjezdza na pol roku do wloch (szkola)

wieczorkiem jedziemy do baru w ktorym pracuje (swoja droga masakryczny ponoc: white trash chicks, gold toothed pimps, black hos, junkies & such) powinno byc ciekawie.

snikam

wiec niedobrze koncza sie wieczory przez ktore przeplywa jim bean. cieply, z butelki i nie przepity. 

wieczory takie, zaczynaja sie za to ciekawie. w kuchni, za stolem, zagryzamy jakies sombrero chrupeczki i okrajki chleba, duzo dymu, duzo rozmowy, smiech jestes taki taki taki!, placz, powinienes odejsc bo zaslugujesz na kogos lepszego, kapiemy sie sluchajac carli bruni, nosimy kompa po calym mieszkaniu - follow the music babe, piszemy sobie wiadomosci, ugryz mnie bo mnie juz zeby bola, cala reka spuchnieta i zgryziona, lipnicka & poter (czy jak mu tam) i przekonuje ka, ze to juz bylo, ze damien rice.

i gdyby tylko skonczylo sie na dobrym seksie to juz byloby dobrze. ale nie, ja musze sie (norma, standard i nie ma ze nie ma) pogniewac o cos kiedy spita. domagalam sie od ka zeby nie spal, nie zostawial mnie. zasnal, wiec sie pogniewalam, wyrznelam lewa strona twarzy w jakis rog, potknelam, cos tam poprzewracalam, poszlam na komp. dalej nie pamietam. mam nadzieje, ze nigdzie nic dunego nie napisalam.

a wczesniej,

polowe drogi z pracy, bo wtedy mnie wzielo, spedzilam, placzac, krzyczac, gryzac, drapiac, panikujac, bojac, trzesac. marzylam tylko o tym, zeby dojechac do domu, wskoczyc w butach ubraniu z torebka do wanny zimnej wody i powycinac sobie linie papilarne z dloni. parominutowa jazda po autostradzie troche uspokaja, szybkosc pomaga. alkocholowy po drodze jeszcze bardziej pomaga, dwie butelki wina, jim bean i cztery paczki fajek pliizz.  have a good one! sure will..

***

zaraz do domu, na terapie, na urodziny dominiki na ktore nie chce mi sie jechac, wiec moze nie pojde. mloda sproblemowana i mowi ze nei chce widziec ludzi, wiec moze wysle ka a ja zostane z mloda u mnie i zrobie powtorke z rozrywki. tak zrobie. bo co mam zrobic. wazne jest wazniejsze.

kryzys. i prawie po.

siniaki na rece od gryzania, troche wyrwanych wlosow.

tera, teraz uspokajam sie. odseparawalismy sie, z ka, od swiata.  siedzimy za stolem, ka pije wino wino z butelki(bo nic innego nie ma) ja cieplego jim bean'a (tez z butelki) zagryzanego pietkami z chleba. nic dzisiaj nie jadlam i nic nie zjem. tylko te pietki przezuwam powoli, zeby oszukac zoldek. rozmawiamy.

znikam

ka patrzy na mnie dziwnie, kiedy wkladam czipsy (ogorkowe) pomiedzy wedline a serek w kanapce kolacyjnej. mamrocze tez cos o mojej manii jedzenia po rowno (co kolwiek jest na talerzu musi rowno znikac, do ostatniego kesa musi byc wszystkiego po trochu. nie mozna czegos zjesc najpierw, a potem dojadac reszte. grzech, groza i napewno zle wrozy: nie zjem)

w pracy nadal zajeb po uszy; czyli jest dobrze i relaksujaco. zauwazlam, ze na niejedzenie najlepiej wplywa zapijanie rannego uspokojacza trzy lyzeczkowa kawa. organizm chyba z szoku domaga sie tylko wody. i dobrze. nie zaszkodzi stracic troche z brzuszka. i piersi.

it's all the time 

niebo jest dzisiaj czysto niebieskie i w dokladnie takim odcieniu jak sciany naszej sypialni

***                                     ***                                            ***                                          ***
(niech mi ktos pomoze: jak wstawic zdjecie do notki? probuje tak samo jak w edytorze strony ale nie robi. anybody?)
                         

praca dobrze mi robi. uwielbiam kiedy wszystko kreci sie na tak wysokich obrotach, iz wydaje mi sie ze zaraz zwariuje. i chociaz w tej chwili kiedy wydaje mi sie, ze jednak zwariuje i nie ma szans zebym sobie poradzila, mam ochote rzucic wszystkim w pizdu i wypasc stamdad, to jednak po, przychodzi to niesamowite uczucie; satysfakcja, zadowolenie, wrazenie ze moge wszystko i nic mnie nie zatrzyma. adrenalina robi swoje. szkoda, ze na chwile.

tak chce isc do szkoly. a tak nie mam na to kasy. caly czas mysle i mysle co by tu wymyslic. cos w koncu zawsze.
*
wczoraj rozmowa z ka o dragach. up down up down ale w sumie doszlismy do porozumienia. czasem czulam sie jak male dziecko, ktore nie moze nic bez pytania o pozwolenie. ale tak w sumie to nie wyplywalo z zachowania ka, tylko z moich wlasnych niepewnosci. bo mi sie wydawalo, ze ty.. to takie glupie, miec w sobie tyle strachu, niepewnosci i niewiary.  maniczne przeswiadczenie, ze ktos napewno by nie zaakceptowal, nie zrozumial i odrzucil, sprawia, ze sama sie zapedzam w slepe zaulki i wale glowa w mur. a mozna przeciez tak po prostu usiasc i porozmawiac. niby tak poprostu.

ucze sie. kazdego dnia. troche zajmie.

ka co smieje sie z mojej medycznej kolacji co wieczor; biala, rozowa, biala, popij, zapal, napij sie wina (o ile jest)

sen jest mocny. nawet wczorajsza burza nie zdolala mnie przebudzic. sen jest zbawienny. a sny dziwne.

jeszcze trzy tygodnie na pelnej dawce uspokojaczy. potem na miesiac zejscie na pol rano, cala wieczorem, dwa miesiace na pol & pol, miesiac na pol wieczorem. i znowu koniec. mam nadzieje, ze juz na dobre. ze juz bedzie lepiej. ze juz beda efekty, naprawde efekty. ze lexapro jednak poradzi sobie juz wtedy sam.

mam naprawde glupie mysli. ostre narzedzia kusza i ciezko mi sie powstrzymac. nie powiem, na proszkach jest latwiej odsuwac to od siebie, ale czasem, czasem mi sie niechce, meczy mnie ta walka. niechce mi sie uzerac ze soba i tym czyms tam w glowie i po prostu dac sobie spokoj. zaciac sie, zlamac sobie reke, rozbic glowe. odbieram bol jak odbieram dragi. jako ucieczke. postoj. oaze gdzie moge sie schowac i nei ma nic tylko to jedno. choc na chwile nic innego nei istnieje i ja nie istnieje.

napisalam maila do osoby, ktorej w zyciu nie widzialam i ktorej nie siegam do piet ani inteligencja, ani zyciowa motywacja, ani sila ani w sumie niczym. ale w jakims sensie wydaje mi sie, ze jestesmy takie same. ale mi sie duzo wydaje.  poza tym, mail byl tak glupi, ze sama bym na niego nieodpisala.

ka pyta czy ksiazke pisze, wiec moze dam sobie spokoj na dzisiaj. dobranoc.
*

please forget the words that i just blurted out
it wasn't me, it was a strange and creeping doubt
it keeps rattling my cage
there's nothing in this world will keep it down

even though i try, 
i can't
[radiohead]