dotad zawsze w formie obrony zaciskałam...

caly czas czekam na jakis cud. po kazdej tebletce zaciskam oczy, piesci iuparcie wierze, ze zaraz juz juz wszystko minie, przejdzie, pojdzie w zapomnienie.  ze stane sie czysta kartka na ktorej od poczatku bede mogla nakreslic sobie  zycie. ze wyjde z tej ciemnosci i wcale nie bede sie bac.

konczy sie tym, ze otwieram oczy   i jedyne co potrafie to zamknac drzwi na drugi zamek.  nie chce tam isc.

[* k.chmielewska]